Στις 20 Νοέμβρη 2017 πραγματοποιείται δίκη όπου ιδιωτικός εκπαιδευτικός κατηγορεί φοιτητή (κατά τη διάρκεια του περιστατικού που αποτέλεσε την αφορμή της μήνυσης ήταν ακόμη μαθητής λυκείου) ισχυριζόμενος ότι τον συκοφάντησε, τον δυσφήμισε και έθιξε την υπόληψή του αποκαλώντας τον φασίστα.
Η καταδίκη της δίωξης του φοιτητή, από το σύνολο των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων της περιοχής μας, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, σε μια εποχή που τα φαινόμενα ρατσιστικών επιθέσεων εναντίων μεταναστών, αγωνιστών αλλά και απλών ανθρώπων πληθαίνουν:
• Η απαράδεκτη ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε νύχτα, μέσα στο σπίτι του, ο μικρός Αμίρ από το Αφγανιστάν, μαθητής του 6ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης. Όπου τα θρασύδειλα φασιστοειδή επιτέθηκαν με πέτρες και μπουκάλια στο σπίτι που διαμένει ο Αμίρ και η οικογένεια του, προκαλώντας φθορές και θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια της οικογένειας.
• Η άγρια και άνανδρη επίθεση των χρυσαυγιτών σε βάρος της δικηγόρου Ευγενίας Κουνιάκη, μέλους της ομάδας των συνηγόρων της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης, καθώς και μιας άλλης γυναίκας, έξω από το κτίριο του Εφετείου της Αθήνας, όπου διεξάγεται η δίκη.
• Η θρασύδειλη ενέργεια ανθρώπων που δρουν στο σκοτάδι της νύχτας, οι οποίοι παραμονές της 28ης Οκτωβρίου, βρώμισαν με τα φασιστικά τους σύμβολα το σπίτι και το σχολείο του συναδέλφου Γιάννη Ρόμπα, δασκάλου στο 6ο Δ.Σχ. Πειραιά και μέλους του ΔΣ του Συλλόγου Π.Ε. «Η ΠΡΟΟΔΟΣ», εκπρόσωπο της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών.
• Η παρεμπόδιση της παρέλασης της 28ης Οκτώβρη στη Σαντορίνη από «εξαγριωμένους» πολίτες και ομάδα φασιστών επειδή τη σημαία κρατούσε μαθήτρια με καταγωγή από την Αλβανία.
Αποτελούν πράξεις που θέλουν να ρίξουν το ρατσιστικό και μισαλλόδοξο δηλητήριο του φασισμού μέσα στη νεολαία, μέσα στους εργαζομένους. Η πολιτική του “μαστιγίου”, δεν είναι νέα επινόηση κάποιων αρρωστημένων εγκεφάλων. Αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος μιας ενιαίας πολιτικής αντίληψης και πρακτικής, που μαζί με το “καρότο” θέλουν να κρατούν τους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό μας εγκλωβισμένο στην υπεράσπιση των συμφερόντων της μεγαλοεργοδοσίας.
Το ζητούμενο είναι, η απομόνωση αυτών των αντιλήψεων να γίνει υπόθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος, ενάντια σε όσους τις πρεσβεύουν και τις στηρίζουν αλλά και ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης που τις παράγει για να μπορεί ανενόχλητο να προχωρά την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματικών ομίλων.